Wiosłowo-żaglowy okręt Wikingów, używany do wypraw zbójeckich. Zazwyczaj do drakkarów zaliczano jednostki o liczbie wioseł wynoszącej co najmniej 60. Drakkary były płaskodennymi pełnomorskimi jednostkami, zdolnymi do żeglugi oceanicznej jak i rzecznej. Wyposażone były w jeden duży (ponad 230 m2) rejowy żagiel. Drakkary, jako jednostki duże a więc drogie zazwyczaj były własnością wodzów i pełniły funkcje okrętów reprezentacyjnych oraz flagowych w normańskich flotach. Cechą charakterystyczną drakkarów były rzeźby przedstawiające głowy smoków, mocowane do dziobnicy podczas wyprawy — najprawdopodobniej w celu odstraszenia bóstw opiekujących się napadanymi miastami. Rzeźby te zdejmowano podczas powrotu — aby nie obrazić własnych "opiekunów".
