NABISTA NADJAŹŃ NADZIAK NALIPEK NANERCZ NANOBOT NARADKA NARGILA NAWAŻKA NAZIMEK NDEBELE NEFELIN NEGATON NEMATYK NEOKICZ NEOPREN NEREIDA NETSUKE NIBYLIS NIMFEUM NIMONIK NIOBIAN NOKDAUN NOKTURN NOŻOZĄB NORKOWY NORKROS NOWOTEL NUNATAK NUROGĘŚ NYNORSK NYSANIN

Znaczenie

NYNORSK
Źródło zdjęcia:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ef/Norwegianmalforms.png
Nynorsk (dosł. nowonorweski) to jeden z dwóch urzędowych standardów literackich języka norweskiego; drugim (dominującym) jest bokmål (dosł. język książkowy).

Od XVI aż do początku XIX wieku językiem urzędowym w Norwegii był język duński, co było bezpośrednim skutkiem duńskiego panowania na terenie Norwegii — w latach 1536 — 1814 istniała unia realna, tzw. Królestwo Danii i Norwegii, w skład którego wchodziły również (podległe wówczas Norwegii) Islandia, Grenlandia oraz Wyspy Owcze. Spowodowało to zaburzenie w rozwoju języka norweskiego.
Po rozpadzie unii oficjalnym językiem Norwegii pozostał duńsko-norweski, który stopniowo wyewoluował w tzw. riksmål, a ten w 1929r. przyjął nazwę bokmål. Równolegle powstała druga odmiana języka — opracowana przez Ivara Aasena — oparta głównie na ludowych dialektach norweskich bez wpływu duńskiego. Początkowo nazywana landsmål (dosł. język krajowy), w 1929r. została zmodyfikowana i nazwana nynorsk. Próby połączenia obu odmian i stworzenia jednolitego standardu spaliły na panewce i zostały oficjalnie zarzucone w 2002r.

Od 1885r. obie odmiany są równoprawne na terenie całej Norwegii, choć w życiu publicznym dominuje forma bokmål; w szkołach naukę prowadzi się w obu językach, które są do siebie podobne — osoby używające różnych wariantów rozumieją się nawzajem. Językiem nynorsk posługuje się obecnie 15-25% mieszkańców Norwegii.

Odmiana

ndm.

Przedłużki

brak

Anagramy

brak

Anagramy z blankiem

brak
SCRABBLE® jest zastrzeżonym znakiem towarowym J.W. Spears & Sons    |     © Prawa autorskie